Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Θάνατος – Αιωνιότητα

Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Στα σοβαρά ετοιμάζεσθε ν’ αναχωρήσετε; Δεν το πιστεύω, θα υποφέρετε, νομίζω, λίγο και μετά θα σηκωθείτε υγιής.

Θα έλθει φυσικά και για μας η ώρα του θανάτου. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς ν’ αποφύγει. Άλλος χθες, άλλος σήμερα, άλλος αύριο, όλοι αναχωρούμε για την αιώνια ζωή. Σημασία δεν έχει το πότε, αλλά το πώς φεύγει κανείς. Ετοιμασθήκατε καθόλου;

Αλλιώς κανείς αντικρίζει τον θάνατο από μακρυά και αλλιώς από κοντά. Ο υγιής και ακμαίος δυσκολεύεται να εννοήσει των εαυτό του στα πρόθυρα της άλλης ζωής. Ο θάνατος είναι μεγάλο μυστήριο για όλους. Φωτίζεται αρκετά με την πίστη στον Χριστό, παραμένει όμως βασικά σαν μυστήριο. Δεν υπάρχει λόγος να θλιβόμαστε με ανώφελους φόβους. Ο ίδιος ο Κύριος πέθανε (κατά την ανθρωπινή Του φύση) και πέρασε τω κατώφλι του θανάτου. Έτσι έκανε ευκολότερη την διάβαση αυτή για μας. Βαδίζοντας κι εμείς στα ίχνη Του ας μη φοβηθούμε, διότι μαζί Του θα βρεθούμε στην αιώνια μακαριότητα».

«Ου ώρες ζωής του καθενός είναι μετρημένες. Μακάριος εκείνος που διαρκώς περιμένει την ώρα του θανάτου και καθημερινά ετοιμάζεται.

Ποιος είναι ικανός να πει: «Εάν γάρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι σύ μετ.’ εμού ει»; (Ψαλμ. 22, 4). Εκείνος που στην ζωή του κοπίασε και κοπιάζει να ευαρεστήσει τον Κύριο. Γι’ αυτόν ο θάνατος είναι μια μετάβαση σε άλλη περιοχή γεμάτη παρηγοριά. Εκεί θα μπορεί να ψάλλει: «Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου, αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ. 93, 19).

Βέβαια το πλησίασμα του θανάτου ίσως δημιουργεί κάποιο φόβο. Ας έχετε όμως θάρρος. Ο Κύριος νίκησε τον θάνατο. Αυτός θ’ αναδείξει νικητή και κάθε πιστό.

Ο εχθρός θα κάνει την τελευταία επίθεση του. Ο πιστός που ετοιμάσθηκε, δεν θα δειλιάσει, αλλά θα παραδώσει τον εαυτό του στον Κύριο. Άγγελοι θα πλησιάσουν και θ’ απομακρύνουν κάθε δαιμονική επήρεια. Δεν βαδίζουμε προς το άγνωστο και η ελπίδα μας δεν θα μας πλανέψει.

Εάν πραγματικά ήλθε η ώρα ν’ αναχωρήσετε και εάν αξιωθείτε να εισέλθετε στην βασιλεία των ουρανών, προσευχηθείτε και για μας να μας χαρίσει ο Κύριος μετάνοια και διόρθωση. Η ευλογία του Θεού μαζί σας».

«Βαθειά θλίψη επικρατεί όταν κάποιος πεθαίνει. Αλλά τί είναι ο θάνατος; Είναι η μετάβαση από την μια μορφή ζωής στην άλλη, όπως το πέρασμα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Η Άννα σας λοιπόν ζει. Ζει σε μια άλλη κατάσταση. Θυμάται τον αγαπητό της Ν., τα παιδιά της και τους υπολοίπους συγγενείς. Τους βλέπει και θλίβεται με τον πόνο τους.

Θα είχε νόημα η μεγάλη θλίψη, εάν αντιμετώπιζε τον θάνατο ανέτοιμη. Εφ’ όσον όμως κοινωνούσε και εξαγνιζόταν με την εξομολόγηση, θα ζει τώρα την μακάρια ζωή. Και αν δεν κατόρθωσε να κοινωνήσει στο τέλος της επιγείου ζωής, και αυτό μη σας στενοχωρεί, θυμηθείτε τις συχνές προηγούμενες θ. Μεταλήψεις. Παρηγορηθείτε με την σκέψη ότι αμείβεται τώρα, γιατί ήταν ένα πιστό τέκνο της Εκκλησίας, του άφθαρτου αυτού σώματος του Χρίστου».

«Δεν θλίβομαι για τους νεκρούς όταν είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι σώθηκαν και βρίσκονται κοντά στον Θεό. Γιατί να λυπάμαι όταν αυτοί χαίρονται; Εάν αυτοί μας βλέπουν, (και ασφαλώς μας βλέπουν), δεν θα τους είναι δυσάρεστα τα δάκρυα μας;

Θα πω καλύτερα κλαίμε για τον εαυτό μας, επειδή τους χάσαμε. Και αυτό δεν είναι σωστό. Διότι δεν παύουν να είναι κοντά μας και να μας ευεργετούν, όχι βέβαια ορατά. Τώρα μάλιστα είναι ακόμα περισσότερο κοντά μας, διότι σαν άϋλες υπάρξεις δεν περιορίζονται από τον χώρο.

Φιλοσοφώντας έτσι την υπόθεση του θανάτου δεν κλαίω και δεν θρηνώ για τους νεκρούς που βρίσκονται στον ουρανό».

«Το περιβάλλον σας βοηθά να σκέπτεστε την αιωνιότητα, που αρχίζει με το τέλος της επιγείου ζωής. Μπορείτε όμως και οπουδήποτε άλλου ν’ ασχολείσθε με την πνευματική αυτή εργασία. Ενώστε τον νου και την καρδιά με την ενθύμηση της αιωνιότητας και με το πρίσμα της να βλέπετε κάθε εφήμερο γεγονός.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό αποτελεί σημαντικό παράγοντα στην πνευματική ζωή. Είναι αποτέλεσμα μιας βαθειάς πίστεως στην πρόνοια και στην αγάπη Του.

Αληθινή ζωή δεν είναι αυτή που ζούμε εδώ στην γη, αλλά εκείνη που θα ζήσουμε στον ουρανό. Εάν αυτή εδώ ήταν η αληθινή ζωή, τότε δεν θα πεθαίναμε. Εδώ στην γη προετοιμαζόμαστε για τον ουρανό, όπου δεν θα υπάρχει η κοσμική τάξη των πραγμάτων, αλλά η αγγελική »

«Με ρωτάτε, πως να μνημονεύετε τους γονείς σας που πέθαναν αιρετικοί. Στην ατομική σας προσευχή να τους μνημονεύετε αναθέτοντας τους στο απέραντο έλεος του Θεού. Στον ναό όμως μην τους μνημονεύετε. Η Εκκλησία προσεύχεται για την σωτηρία των τέκνων της και την επιστροφή των πλανεμένων. Είναι ο ζωντανός κρίκος όλων των πιστών (ζώντων και νεκρών), που αποτελούν ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό. Οι άπιστοι (ζώντες και νεκροί) δεν συμμετέχουν σ’ αυτό το σώμα.

Όσοι πεθαίνουν αιρετικοί, μοιάζουν μ’ όσους αυτοκτονούν. Η Εκκλησία δεν προσεύχεται γι’ αυτούς, διότι πεθαίνουν με θανάσιμο αμάρτημα. Είναι πικρές για σας οι αλήθειες αυτές. Μπορείτε όμως να ελπίζετε στο απεριόριστο έλεος του Θεού και να το επικαλείσθε στις ατομικές σας προσευχές.

Οι ψυχές των αμετανόητων νεκρών περνούν από την μερική κρίση κατά την οποία καθορίζεται η μελλοντική τιμωρία, που θα έχουν μετά την τελική κρίση. Μέχρι τότε περιμένουν την φοβερή εκείνη ώρα με την πρόγευση τής αιωνίου κολάσεως».

«Επιτρέψτε μου να σας θέσω ένα πρόβλημα, για να το λύσετε: Ποιά είναι η καλή απολογία που πρέπει να δώσουμε ενώπιον του φοβερού βήματος του Κριτού κατά την δευτέρα παρουσία;

Όταν το λύσετε γράψτε μου. Δεν σας ορίζω χρόνο, έστω κι όν σ’ όλη σας την ζωή αναζητάτε την λύση. Μόνο μην αφήσετε ποτέ ούτε μια ημέρα να περάσει χωρίς να το σκεφτείτε. Κι αν αυτό είναι λίγο, τότε μην αφήσετε ούτε μία ώρα χωρίς να σκεφτείτε το πρόβλημα που σας θέτω».

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Τι είναι εγκράτεια;

α’. Μερικοί αδελφοί της Σκήτης, ήθελαν να ρωτήσουν για πνευματικά θέματα κάποιον Γέροντα, και είπαν να επισκεφθούν τον αββά Αντώνιο. Μπαίνοντας στο πλοίο για να πάνε σ’ εκείνον, βρήκαν κ’ έναν άλλο γέροντα που πήγαινε στον ίδιο προορισμό, και τον οποίο δεν γνώριζαν οι αδελφοί. Κ’ εκεί που καθότανε στο πλοίο, ταξιδεύοντας, μιλούσαν μεταξύ τους για διάφορα θέματα από τους λόγους των άγιων Πατέρων και από την Αγία Γραφή, αλλά ο λόγος τους περνούσε συχνά και από τα εργόχειρα τους. Ωστόσο, ο γέροντας που συνταξίδευε μαζί τους σιωπούσε και δεν έλεγε τίποτε.

Όταν το πλοίο έφτασε στην όχθη και πλεύρισε να κατέβουν οι αδελφοί, βρέθηκε να πηγαίνει και ο σιωπηλός γέροντας προς τον άγιο Αντώνιο. Κι’όταν έφτασαν κοντά του, λέγει στους μοναχούς ο αββάς Αντώνιος:

- Είχατε καλή συντροφιά, ταξιδεύοντας με τούτον τον γέροντα.

Και γυρνώντας μετά προς τον γέροντα, του λέει:

- Βρήκες καλούς αδελφούς για συντροφιά σου, αββά. Τότε του λέει ο σιωπηλός γέροντας:

- Είναι μεν καλοί, άγιε Γέροντα, αλλά η αυλή τους δεν έχει πόρτα. Όποιος θέλει, μπορεί να μπει στο στάλο τους και να λύσει τον όνο τους και να τον πάρει…

Αυτό το είπε ο γέροντας, διότι ό,τι τους ερχόταν στο στόμα το έλεγαν δίχως να σκεφτούν.

β΄. Άλλοτε πάλι, ο ίδιος Γέροντας είπε:

Αν θυμηθεί ο άνθρωπος εκείνον το λόγο που έχει γραφεί, ότι δηλαδή με βάση τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικαστείς, θα προτιμήσει περισσότερο να σιωπά, παρά να ομιλεί.

γ΄. Ένας γέροντας μας διηγήθηκε για τον αββά Ποιμένα και τους αδελφούς του, που ασκήτευαν στην Αίγυπτο, κ’ ενώ η μητέρα τους επιθυμούσε πολύ να τους ιδεί, δεν μπορούσε. Τότε, η μάνα τους παραφύλαξε μια μέρα που πήγαιναν τα παιδιά της στην εκκλησία και προσπάθησε να τους συναντήσει. Εκείνοι, ωστόσο, μόλις την είδαν από μακρυά, γύρισαν αμέσως κ’ έκλεισαν τη θύρα πίσω τους, καταπρόσωπο της μητέρας τους. Και τότε, εκείνη κάθησε μπρος στη θύρα τους κράζοντας, με δάκρυα στα μάτια και πολύ πόνο:

-Αγαπημένα μου παιδιά, θέλω να σας ιδώ μονάχα!

-Την άκουσε και ο αββάς Αννούβ, και λέει στον αββά Ποιμένα:

- Τί θα κάνουμε, Γέροντα, με τούτη τη γριά, που κλαίει έξω από τη θύρα;

Κ’ εκείνος, στέκοντας μέσ’ από την πόρτα και ακούγοντάς την να κλαίει και να θρηνεί, της λέει:

- Γιατί, γριούλα μου, ξεφωνίζεις έτσι;

Κ’ εκείνη, μόλις άκουσε τη φωνή του, άρχισε να κράζει πιο δυνατά και να κλαίει, λέγοντας:

- Θέλω να σας ιδώ, παιδιά μου. Τί το παράλογο υπάρχει στο να σας ιδώ; Μήπως δεν είμαι η μητέρα σας; Μήπως εγώ δεν σας βύζαξα στο στήθος μου; Όλο μου το κορμί είναι γερασμένο πια, και καθώς άκουσα τη φωνή σας ένοιωσα μια ταραχή.

Τότε της λέγει από μέσα ο Γέροντας:

- Εδώ θέλεις να μας ιδείς, ή στον άλλο κόσμο;

Και η γριούλα τον ρωτά:

- Κι αν δεν σας ιδώ έδώ, τέκνο μου, θα σας ιδώ εκεί;

Κ’ εκείνος της αποκρίνεται:

- Εάν βιάσεις τον εαυτό σου να μη μας ιδείς έδώ, θα μας ιδείς εκεί οπωσδήποτε.

Έφυγε, λοιπόν, η γριούλα χαρούμενη, λέγοντας:

Αφού πράγματι θα σας ιδώ εκεί, δεν θέλω να σας ιδώ έδώ.

δ΄. Ένας μοναχός ερώτησε κάποιον Γέροντα:

- Πώς γίνεται και η ψυχή μου ρέπει συνέχεια προς τους ακάθαρτους λογισμούς;

Και ο Γέροντας του απαντά:

- Η ψυχή του ανθρώπου επιθυμεί πάντοτε τα πάθη, αλλά το πνεύμα του Θεού ειν’ εκείνο που τη συγκρατεί. Πρέπει, λοιπόν, να κλαίμε για τις αμαρτίες μας και τούς ακάθαρτους λογισμούς. Είδες τη Μαρία, όταν έσκυψε στον τάφο και έκλαψε, τότε της μίλησε ο Κύριος (Ίω. κ’ 11 εξ.). Αυτό θα συμβαίνει και με την ψυχή που πενθεί και κλαίει για τις αμαρτίες της.

(Π. Β. Πάσχου Ο Πόλεμος των πειρασμών, Εκδ. Ακρίτας, 2006. αποσπάσματα)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Μείωση του πληθυσμού και η σύνδεση του εμβολίου (ευγονική) {με ελληνικούς υπότιτλους}


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Επικίνδυνα Εμβόλια - Γρίπη Χοίρων


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Δρ Χάμερ Νέα Γερμανική Ιατρική (Νέα Ιατρική)


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Η αγωγή της υπακοής

Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την ύψιστη σημασία της υπακοής στη ζωή των ανθρώπων γενικώς, αλλά πόσο σπουδαία είναι στην αγωγή των παιδιών, το γνωρίζουν όλοι οι γονείς. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι όποιος κατόρθωσε να μάθει στα παιδιά του την υπακοή, έλυσε το πρόβλημα της αγωγής.

Δεν θα ομιλήσω για την σημασία της υπακοής, θα υποδείξω μόνο στους γονείς τον πιο απλό κι’ ασφαλή τρόπο αγωγής, ώστε να γίνουν σύντομα τα παιδιά τους υπάκουα παιδιά. Αυτά, νομίζω, είναι που ενδιαφέρει κυρίως τους πατέρες και τις μητέρες.

Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι η υπακοή είναι τέτοιο «φυτό» που δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει σε κάθε σπίτι. Ευδοκιμεί μόνο εκεί που το έδαφος είναι κατάλληλο. Όμως, με θλίψη διαπιστώνουμε όλοι ότι σε πολλές οικογένειες τίποτα δεν ευνοεί την αγωγή της υπακοής στα παιδιά. Τέτοιες είναι οι οικογένειες στις οποίες κυριαρχεί το λεγόμενο «φιλελεύθερο πνεύμα», η ασέβεια προς τους θείους και ανθρώπινους νόμους, το κλίμα εκείνο, στο οποίο δεν αναγνωρίζεται καμία αυθεντία, και τότε μόνον καταφεύγουν οι άνθρωποι στον θείο ή ανθρώπινο νόμο, όταν μόνον έτσι μπορούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Όταν οι γονείς είναι δηλητηριασμένοι μ’ ένα τέτοιο πνεύμα, είναι αδύνατον να ασκηθεί η αγωγή της υπακοής.

Όποιος θέλει να έχει υπάκουα παιδιά, πρέπει ο ίδιος να σέβεται κάθε αναγνωρισμένη αυθεντία, κάθε αρχή και νόμο. Τέτοιες αυθεντίες είναι, ο Θεός, η Εκκλησία, και η κρατική αρχή. Τέτοιοι νόμοι είναι οι νόμοι του Θεού και της Εκκλησίας και οι νόμοι της πολιτείας. Σεβόμαστε όμως αρκετά τις αυθεντίες αυτές;

Σε μερικές οικογένειες ο Θεός είναι το τελευταίο πρόσωπο στο οποίο δίνεται σημασία. Γι’ Αυτόν μιλούν μόνο ύστερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου όπου εκθειάζεται η απιστία ή η άρνηση κάποιας αποκεκαλυμμένης αλήθειας της πίστεως μας. Στα βιβλία αυτά η πίστη στον ζώντα και προσωπικό Θεό θεωρείται κάτι σαν παραμύθι, κατάλληλο μόνο για γριές γυναίκες.

Πολλοί δεν σκέπτονται καθόλου τις υποχρεώσεις τους προς το Θεό, ενώ όποιος ευσυνείδητα τις εκπληρώνει ελάχιστα προκαλεί το ενδιαφέρον. Όλα αυτά το παιδί τα βλέπει και τα ακούει. Τί συμπέρασμα θα βγάλει; Εύκολα μπορούμε να μαντέψουμε: «Εάν ο πατέρας μου, σκεφθεί το παιδί, δεν τιμά τον Θεό, δεν υπακούει στον Θεό, μπορώ κι’ εγώ να μην τιμώ και να μην ακούω τον πατέρα μου: Εάν ο Θεός και οι εντολές του είναι μύθοι, τότε και η πέμπτη εντολή είναι κι’ αυτή μύθος. Επομένως οι γονείς δεν έχουν καμία σημασία για μένα».

Αλλ’ ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να καλλιεργηθεί η υπακοή στα παιδιά. Πώς θα την καλλιεργήσουμε;

Η υπακοή, στην ουσία, είναι η υποταγή της θελήσεως μας στη θέληση του άλλου. Αλλά, για να υποτάξω τη θέλησή μου στη θέληση του άλλου, πρέπει να σέβομαι εκείνον, ενώπιον του οποίου θα καμφθεί η θέλησή μου, πρέπει να τον αγαπώ για να μπορώ να τον ακολουθήσω.

Η ισχυρότερη δύναμη της ψυχής είναι η θέληση! Αυτή κυριαρχεί πάνω σ’ όλες τις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου· αυτό που θέλουμε, αυτό και σκεπτόμαστε, λέμε, κάνουμε. Ο Θεός μας έδωσε την ψυχική αυτή δύναμη για να θέλουμε και να πράττουμε μόνο το καλό, να μισούμε δε και να αποστρεφόμαστε το κακό. Αλλά η θέληση μας αδυνάτισε, εξ αιτίας της αμαρτίας, και κλίνει περισσότερο προς το κακό. Αν και γνωρίζουμε το καλό, δεν έχουμε τη δύναμη ούτε να το θέλουμε με σταθερότητα και ούτε και να το πράττουμε. «Ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω». (Ρωμ. ζ’ 19).

Η εξασθένηση αυτή της καλής θελήσεως είναι αποτέλεσμα της προπατορικής αμαρτίας όπως και η ιδιοτροπία και το πείσμα, που πρέπει από την παιδική ηλικία να δαμασθούν και να ξεριζωθούν.

Το κλήμα φέρνει πολλούς και γλυκείς καρπούς όχι όταν το αφήνουν να αναπτύσσεται όπως αυτό θέλει, αλλά όταν το κλαδεύουν και το δένουν στον πάσσαλο. Ό,τι συμβαίνει με το κλάδεμα και το δέσιμο του κλήματος, το ίδιο αποτέλεσμα φέρνει η πειθαρχία, και η χαλιναγώγηση της ιδιοτροπίας και του πείσματος στο παιδί, δίνει τους γλυκείς καρπούς της υπακοής.

Αλλά για να απολαύσετε τους γλυκείς αυτούς καρπούς από τα παιδιά σας, σημειώστε τους κανόνες που πρέπει να ακολουθήσετε:

Μην επιτρέπετε πείσματα και ιδιοτροπίες στα παιδιά σας όσο μικρά κι’ αν είναι, αν θέλετε να γίνουν υπάκουα. Αυτό όμως δεν σημαίνει να περιορίσετε τελείως την ελευθερία της βουλήσεως του παιδιού. Το παιδί μπορεί να απαιτήσει κάτι που δικαιούται, και τότε εσείς, ολοπρόθυμα, θα ικανοποιήσετε την επιθυμία του. Εάν το παιδί, στην κατάλληλη ώρα, ζητήσει τροφή γιατί πεινά, σεις πρέπει να ικανοποιήσετε την επιθυμία του. Αν αρνηθείτε θα είναι σκληρό και άσπλαχνο. Ζητά το παιδί κάποιο πράγμα απαραίτητο για το σχολείο; Πρέπει να ικανοποιήσουμε το αίτημά του, γιατί, αλλιώς, το σπρώχνουμε να αποκτήσει αυτό που θέλει με απρεπή τρόπο. Είναι τελείως διαφορετική περίπτωση όταν το παιδί ζητά κάτι μη επιτρεπτό, σ’ αυτό πρέπει ν’ αρνηθείτε, αδιαφορώντας για τα δάκρυα.

Ποτέ μη δίνετε σημασία στα καπρίτσια των παιδιών. Όποιος μια φορά φάνηκε ελαστικός, θα είναι πάντοτε δούλος της ιδιοτροπίας του παιδιού του.

Στην προσπάθεια να δαμάσουν το πείσμα και την ιδιοτροπία των παιδιών οι γονείς πρέπει να ενεργούν από συμφώνου. Να μη γκρεμίζει ο ένας, αυτό που κτίζει ο άλλος. Ποτέ το παιδί δεν γίνεται τόσο ιδιότροπο, όσο όταν ο ένας από τους γονείς επιτρέπει αυτό που ο άλλος το απαγορεύει. Έρχεται π.χ. το παιδί με κλάματα στη μητέρα και παραπονείται ότι ο πατέρας δεν του έδωσε κάτι που ζήτησε. Η μητέρα δεν πρέπει να εκφράσει την συμπόνια της προς το παιδί ούτε πολύ περισσότερο, τη δυσαρέσκειά της κατά του πατέρα, επειδή εκείνος δεν πραγματοποίησε την επιθυμία του παιδιού. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα μεγαλύτερα αδέλφια, οι συγγενείς, όλοι όσοι μένουν στο σπίτι, ιδιαιτέρως όμως οι παππούδες και οι γιαγιάδες.

Είναι γνωστό ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι ζητούν κάπου να αφοσιωθούν. Επειδή όμως οι νέοι δεν θέλουν να μένουν κοντά τους, προσπαθούν να ελκύσουν τα παιδιά· και πώς; με το να κάνουν τα χατίρια τους. Γι’ αυτό πολύ συχνά τα εγγόνια προσκολλώνται στον παππού ή στη γιαγιά. Ελπίζουν ότι κοντά τους θα έχουν ό,τι θέλουν.

Ποτέ δεν πρέπει να υποθάλπουμε την παιδική ιδιοτροπία. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στο παιδί να διατάζει τα μεγαλύτερα αδέλφια, την υπηρεσία, ή άλλους μεγαλύτερους ή να παραγγέλνει κάτι αυθαιρέτως. Αν τα παιδιά θέλουν κάτι, πρέπει να τα ζητούν και όχι να διατάζουν. Πρέπει να είναι ευχαριστημένα με ό,τι τους δίνουν και να ευχαριστούν γι’ αυτό.

Ποτέ δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ανυπακοή των παιδιών. Ό,τι είπε ο πατέρας ή η μητέρα, πρέπει να γίνεται χωρίς αναβολή. Το παιδί πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι: «Αν εγώ δεν εκτελέσω αμέσως αυτό που λέει ο πατέρας ή η μητέρα, δεν φέρομαι καλά». Αλλά και οι γονείς οφείλουν να είναι εκ των προτέρων βέβαιοι ότι αυτό που λένε πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. Μόνον έτσι μπορούμε να δαμάσουμε την ιδιοτροπία του παιδιού και να το βοηθήσουμε να σχηματίσει θέληση ισχυρή και στραμμένη προς το καλό, καλλιεργώντας παράλληλα την υπακοή προς τους γονείς.

Αφού ξεριζώσετε λοιπόν, με τον τρόπον αυτό το πείσμα και την ιδιοτροπία από την παιδική ψυχή φερθείτε και στο μέλλον έτσι, ώστε τα παιδιά να τρέφουν για σας το σεβασμό που πρέπει. Ο σεβασμός προς τους νουθετούντες είναι βασική προϋπόθεση της υπακοής.

Τα παιδιά εκ φύσεως τρέφουν ιδιαίτερο σεβασμό προς τους γονείς. Το φυσικό αυτό αίσθημα εμπνέει και η πέμπτη εντολή. Θα ήταν ίσως εντελώς περιττό να πούμε στους γονείς: φερθείτε έτσι, ώστε να σας σέβονται τα παιδιά σας. Είναι ανάγκη όμως να το επαναλάβουμε.

Βεβαίως το παιδί γνωρίζει ότι πρέπει να τιμά τον πατέρα και τη μητέρα, ότι αυτό ζητά ο Θεός. Τί γίνεται όμως όταν βλέπει στους γονείς κάτι που προκαλεί απέχθεια και αντιπάθεια στο αθώο παιδικό αίσθημα, όταν δεν μπορεί να τους σεβαστεί παρ’ όλη τη θέλησή του; Πώς μπορεί το παιδί να σεβαστεί ένα πατέρα διαρκώς μεθυσμένο, μια μητέρα που βρίζει και καταριέται, γονείς που καυγαδίζουν συνεχώς; Το κακό παράδειγμα των γονέων όχι μόνον κλονίζει το σεβασμό του παιδιού προς αυτούς αλλά υποσκάπτει και το θεμέλιο της υπακοής. Δε θα σκεφθεί άραγε το παιδί «μα τί είδους γονείς είσθε σεις»!

Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να προσέχουν τη συμπεριφορά τους και ν’ αποφεύγουν κάθε τι που μπορεί να κλονίσει το σεβασμό του παιδιού προς αυτούς.

Προσέχετε λοιπόν γονείς! Μην υποτιμάτε ποτέ ο ένας τον άλλο, γιατί έτσι υποσκάπτετε στα παιδιά το σεβασμό. Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να διακατέχονται από αισθήματα αμοιβαίου σεβασμού και να φέρονται με λεπτότητα ο ένας στον άλλο. Ας μην αποδοκιμάζουν ποτέ ο ένας τον άλλον, κι’ ας μην επιτρέπουν στον εαυτό τους απρεπείς συζητήσεις κυρίως μπροστά στα παιδιά. Δεν πρέπει τα παιδιά να ακούν εκφράσεις όπως: «όλο ψέματα λες, όπως ο πατέρας σου», «το ίδιο άχρηστος θα γίνεις, σαν τον πατέρα σου», ή «σπάταλη είσαι κι’ εσύ, σαν τη μητέρα σου», «δεν θάχεις προκοπή, σαν τη μάνα σου». Όπου ακούν τα παιδιά τέτοια λόγια, μάταια ζητούμε σεβασμό και υπακοή.

Γονείς! Μην επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας απρεπή παιγνίδια και αστεία με τα παιδιά. Ο πατέρας που συνηθίζει να κάνει «καραγκιοζιλίκια» μπροστά στα παιδιά του, δεν μπορεί να περιμένει σεβασμό απ’ αυτά, ούτε να διαμαρτυρηθεί για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απέναντι στα παιδιά μας πρέπει να είμαστε πάντοτε αυστηροί και σοβαροί. Εύκολα μπορεί ο καθένας να ξεχωρίσει την τρυφερή και λεπτή σοβαρότητα των γονέων από τους παράλογους αστεϊσμούς που κατεβάζουν το κύρος τους. Προς τον σοβαρό και στοργικό πατέρα τα παιδιά τρέφουν πάντα μεγαλύτερο σεβασμό. Ένα βλέμμα του είναι αρκετό εκείνα αμέσως υπακούουν.

Θέλετε τα παιδιά σας να είναι υπάκουα; Δείξτε σ’ αυτά την αγάπη σας. Όχι την αγάπη των πιθήκων που μαλθακώνει το παιδί, καθώς είναι έτοιμη να το ταΐσει με γλυκά μέχρι ασφυξίας, αλλά την συνετή και εγκάρδια αγάπη που αποβλέπει στο καλό του. Όπου το παιδί βλέπει μια τέτοια αγάπη, εκεί υπακούει όχι από φόβο αλλά από αγάπη.

Μη μένετε αδιάφοροι στις χαρές και τις θλίψεις του παιδιού! Μη λέτε ποτέ ότι τα παιδιά είναι βάρος και βάσανα για σας. Μη δείχνετε ποτέ ότι κάποια θυσία εκ μέρους σας για χάρη των παιδιών είναι πολύ μεγάλη ή πολύ βαριά.

Δώστε στα παιδιά σας ό,τι χρειάζονται κάθε φορά, με προθυμία και χαρά. Πώς είναι δυνατό να αγαπά τους γονείς του το παιδάκι, όταν αυτοί γογγύζοντας του δίνουν ένα κομμάτι ψωμί;

Προσφέρετε πότε-πότε στα παιδιά σας σχετικές ικανοποιήσεις και μικρό – χαρές. Ένα δωράκι στις ήμερες των εορτών ή στην ονομαστική του εορτή, όταν προσφέρεται με αγάπη, ενισχύει την παιδική αγάπη.

Ελκύστε κοντά σας την καρδιά των παιδιών σας, δημιουργώντας σχέσεις ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης μαζί τους. Το παιδάκι πρέπει πάντοτε να το εμπιστευόμαστε στο καλό, μέχρις ότου πεισθούμε ότι δεν μπορούμε πλέον. Η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης σκοτώνει την αγάπη.

Μην αυξάνετε την δίκαιη τιμωρία των παιδιών με περιφρονητικούς εμπαιγμούς και δηκτικές παρατηρήσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά σκληραίνει την καρδιά και εξαφανίζει κάθε ίχνος αγάπης.

Γονείς! Σας υπέδειξα τα βασικά μέσα που θα χρησιμοποιήσετε με ευσυνειδησία προκειμένου να γίνουν τα παιδιά σας υπάκουα.

Πρώτ’ απ’ όλα, συνηθίστε τα να σας ακούουν επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Φροντίστε εγκαίρως να μη ριζώσει μέσα τους η ιδιοτροπία. Μην ανέχεστε το πείσμα τους και την αυθάδεια προς οποιονδήποτε. Μην τους δίδετε όλα, όσα ζητούν. Συνηθίζετε τα στον αυτοπεριορισμό, την εγκράτεια και τη λιτότητα.

Απαιτείτε πάντα από τα παιδιά σας να κάνουν ό,τι τους λέτε αμέσως και με ακρίβεια. Ζητείτε με σταθερότητα να γίνεται αυτό που μια φορά είπατε. Αλλά για να μπορούν τα παιδιά να σας υπακούουν, μην τους λέτε ποτέ να κάνουν κάτι που δεν μπορούν, κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις τους. Μην έχετε καπρίτσια και μην είσθε αυθαίρετοι στις απαιτήσεις σας, επιτρέποντας σήμερα αυτό που χθες είχατε απαγορεύσει.

Μην έρχεσθε σε αντίθεση μεταξύ σας στις ενέργειες που αφορούν τα παιδιά. Φροντίστε να διατηρηθεί και στο μέλλον ο σεβασμός των παιδιών απέναντι σας, αποφεύγοντας κάθε τι που μπορεί να τον κλονίσει.

Τέλος μη λησμονείτε ποτέ να επικαλείσθε την ευλογία του Θεού στο έργο της ανατροφής των παιδιών σας. Μόνο τότε οι κόποι, οι αγώνες και οι φροντίδες σας θα στεφθούν με επιτυχία. Με τη βοήθεια του Θεού, τα παιδιά σας θα γίνουν υπάκουα παιδιά!

(Επισκόπου Ειρηναίου Αικατερινμπούργκ και Ιρμπίτσκ, Μητέρα πρόσεχε!, Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής-1976, σ.36).

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Θεμέλια της αγωγής των παιδιών

Η συνετή Χριστιανή μητέρα θα εκμεταλλευθεί τις διάφορες εορτές και εορταστικές περιόδους για να νουθετήσει τα παιδιά της στις μεγάλες αλήθειες της αγίας πίστεως μας. Θα εκμεταλλευθεί ακόμη τις άγιες εικόνες, που υπάρχουν σε κάθε Χριστιανικό σπίτι, και τον σταυρό, που φορούν η ίδια και τα παιδιά για να εξιστορήσει σ’ αυτά ποιός παριστάνεται καρφωμένος στο σταυρό και τί απεικονίζουν οι άγιες εικόνες. Φέρνοντας κάθε μέρα το παιδί στο εικονοστάσι, η ευσεβής μητέρα, κάνοντας η ίδια το σταυρό της και σχηματίζοντας και με το χεράκι του παιδιού της το σημείο του σταυρού, θα το διδάξει πως μόνο του σιγά – σιγά να κάνει το σταυρό του και να προσεύχεται.

Η ευσεβής μητέρα δεν θα ξεχάσει ποτέ να φέρει το παιδί της στην Εκκλησία για να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και κατά την επέτειο της γεννήσεως του και την ήμερα της ονομαστικής του εορτής.

Κατ’ αυτό τον τρόπο η καλή μητέρα θα διδάξει στο παιδί, πριν ακόμη εκείνο πάει στο σχολείο, τις βασικές αλήθειες του Χριστιανισμού, τις οποίες και το πιο μικρό παιδί έχει τη δυνατότητα να αφομοίωσει. Τα παιδιά εμφανίζουν μεγαλύτερη δεκτικότητα από τους μεγάλους σε ό,τι έχει σχέση με τα θεία: αρκεί να μεγαλώνουν κάτω από την επίδραση της ευσεβούς μητέρας.

Πόσο εύκολο είναι λ. χ. με το Χριστουγεννιάτικο δένδρο να συνδέσει κανείς την ιστορία της Γεννήσεως του Χριστού! Ή, πόσο εύκολα το Πάσχα μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι ο Σωτήρας έπαθε και απέθανε για τις αμαρτίες των ανθρώπων – το παιδί θα καταλάβει ότι για το λόγο αυτό δεν πρέπει να αμαρτάνουμε – άλλα ο Θεός Τον ανέστησε, ότι και ‘μείς θα πεθάνουμε αλλά, αν είμαστε καλοί, ο Σωτήρας θα μας καλέσει και μας εκ του τάφου όπως κάλεσε το Λάζαρο. Πόσο εύκολο είναι να εμπνεύσει κανείς στο παιδάκι την αγάπη και την ευλάβεια προς τις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας! Αρκεί μόνο να του δώσουμε να καταλάβει ότι στον ναό ευρίσκεται με κάποια ιδιαίτερη μορφή ο πανταχού παρών Κύριος, ο Θεός που τόσο αγαπά τα παιδιά και το καλεί και αυτό κοντά Του· επομένως στην Εκκλησία πρέπει να στεκόμαστε ήσυχα, να κάνουμε με προσοχή το σταυρό μας και να προσευχόμαστε.

Ναι, γονείς! Αν η καρδιά σας είναι πλημμυρισμένη από πίστη και αγάπη προς το Θεό, θα βρείτε χίλιους – δυο τρόπους να μεταδώσετε τα αισθήματα αυτά στο παιδί σας. Τη μεγαλύτερη αδικία κάνουμε στα παιδιά μας, αν τους στερήσουμε το θησαυρό της πίστεως και της ευσέβειας.

Είναι απολύτως ορθό το λεγόμενο, ότι «η ψυχή του ανθρώπου – επομένως και του παιδιού – είναι στη φύση της Χριστιανική». Πράγματι, ο Θεός περιμένει χριστιανικές εκδηλώσεις από την παιδική ψυχή. Σωστά γράφει ο ψαλμωδός: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ψαλμ. η’,3).

Για το λόγο αυτό, για να αναπτυχθεί και να ριζώσει το θρησκευτικό συναίσθημα στις ψυχές των παιδιών, οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να τα μαθαίνουν από μικρά να προσεύχονται στο Θεό. Όσο μικρό κι’ αν είναι το παιδί μπορεί να προσεύχεται· αφού ζητά από τους γονείς κάτι που θέλει, γιατί άραγε δεν μπορεί να το ζητήσει από τον Ουράνιο Πατέρα;

Μάθετε λοιπόν το παιδί να προσεύχεται· αρκεί να αρχίσετε όταν ακόμη είναι μικρό, και η προσευχή σιγά – σιγά θα γίνει γι’ αυτό μια ανάγκη! Να κάνετε συστηματικά μαζί με τα παιδιά σας πρωινή και βραδινή προσευχή, καθώς και πριν και μετά το φαγητό, για να μην πλησιάζουν στο τραπέζι όπως τα άλογα ζώα στο παχνί, αλλά να μάθουν ότι όποιος θέλει να απολαμβάνει τα δώρα του Θεού πρέπει να τα ζητά και να ευχαριστεί γι’ αυτά. Το «Πάτερ ημών», το «Θεοτόκε Παρθένε» και άλλες σύντομες προσευχές, πρέπει να τις γνωρίζει κάθε παιδάκι που μιλά καλά.

Είναι πολύ θλιβερό φαινόμενο ότι στην εποχή μας η κοινή, οικογενειακή προσευχή εξέλιπε σχεδόν από παντού. Πράγματι, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βλέπουμε τόσες δυστυχισμένες οικογένειες και τόσες αποτυχίες στην αγωγή: επειδή οι άνθρωποι έπαυσαν να προσεύχονται. Πάντοτε έχουν ισχύ οι λόγοι του Κυρίου «αιτείτε και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’, 7). Επομένως το διδόμενο είναι συνδεδεμένο με την προσευχή.

Ίσως αντιδράσουν μερικοί: «Το παιδί δεν καταλαβαίνει τις προσευχές». Ασφαλώς αυτό δεν κατανοεί πλήρως τα νοήματα της προσευχής, εισέρχεται όμως στο κλίμα της ευλάβειας, όσο μικρό κι’ αν είναι. Αυτό ακριβώς χρειάζεται! Αν και δεν μπορεί να σχηματίσει μέσα του καθαρή την εικόνα του Θεού, ωστόσο νιώθει τον Θεό! Αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάποια ανώτερη Ύπαρξη, η οποία μας αγαπά και την οποία πρέπει κι’ εμείς να αγαπούμε. Όταν το παιδί προφέρει τα λόγια της προσευχής, σκέπτεται το Θεό, προσφέρει σ’ Αυτόν τα αισθήματα του. Μια τέτοια προσευχή, που προέρχεται από την αθώα παιδική καρδιά, είναι πολύ πιο ευάρεστη στο Θεό, παρά η προσευχή του σοφού, που κατανοεί πλήρως και ακριβώς κάθε λέξη της προσευχής που διαβάζει, την διαβάζει όμως με τη ψυχρή λογική, χωρίς τη θέρμη της καρδιάς. Πόσο αρέσει στο Θεό η παιδική προσευχή, το λέγει ο Ψαλμωδός γράφοντας : «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». (Ψαλμ. η’, 3).

Για να εκπληρωθεί, όμως, το καθήκον της θρησκευτικής αγωγής των παιδιών, πρέπει πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι γονείς να είναι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι, οι ίδιοι πρέπει ν’ αγαπούν την προσευχή. Εάν η μητέρα δεν είναι η ίδια πιστή και ευσεβής, εάν δεν βρίσκει – διότι δεν ζητεί – χαρά και παρηγοριά στην προσευχή, τότε δεν ασκεί την αγωγή της ευσέβειας στα παιδιά της.

Μόνο όταν η μητέρα είναι πραγματικά ευσεβής, μόνο όταν το παιδί βλέπει τη μητέρα να προσεύχεται συχνά και θερμά, τότε μόνο θα μάθει κι’ εκείνο την ευσέβεια και τη θερμή προσευχή!

Είδατε, τώρα, αγαπητοί γονείς, γιατί πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά την ευσέβεια από τη βρεφική ακόμη ηλικία. Είδατε ότι οι μητέρες κυρίως πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τους την πίστη και την ευσέβεια και να τα μάθουν να προσεύχονται, πριν πάνε στο σχολείο.

Σε σας απευθύνομαι, λοιπόν, χριστιανές μητέρες: την καλλίτερη κληρονομιά θα αφήσετε στα παιδιά σας, την πλουσιότερη προίκα θα ετοιμάσετε στις κόρες σας, αν δώσετε σ’ αυτά πραγματική χριστιανική αγωγή.

Να τους διδάσκετε, όπως εν συντομία σας υπέδειξα, τις βασικές αλήθειες της αγίας πίστεώς μας, να τους διδάσκετε την ευσέβεια και την προσευχή, από την πιο απαλή ηλικία, και με το λόγο σας, προ πάντων όμως με το παράδειγμά σας. Μάταια θα κοπιάζουν αργότερα οι κατηχητές και οι δάσκαλοι να κάνουν τα παιδιά σας καλούς και θεοφοβούμενους Χριστιανούς, αν σεις δεν θέσετε τα θεμέλια στο σπίτι.

Νουθετείτε τα παιδιά σας στην ευσέβεια και το φόβο του Θεού. Τότε μπορείτε να ελπίζετε ότι αυτά θα σας παρηγορούν και θα σας χαροποιούν. Αν τα παιδιά σας είναι ευσεβή και θεοφοβούμενα, θα είναι και προς σας υπάκουα και ευγνώμονα. Αν μάθετε τα παιδιά σας να εκπληρώνουν τα καθήκοντα τους προς το Θεό, τότε εκείνα θα εκπληρώνουν και τα καθήκοντα τους προς σας!

Αναθρέψατε λοιπόν, πατέρες και μητέρες, τα παιδιά σας για το Θεό και τον Ουρανό! Τότε θα έχετε απ’ αυτά χαρά και στη γη!.

(Επισκόπου Ειρηναίου Αικατερινμπούργκ και Ιρμπίτσκ, Μητέρα πρόσεχε!, Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής-1976. σ.28-32)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Πολυτεχνείο made in USA (Αυτά που "ξέχασαν" να πουν)


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Τα εμβόλια του θανάτου;


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Επιχείρηση Κόκκινος Ιούδας Μέρος Α', Β' και Γ'


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

11 κανόνες που δεν διδάσκονται στα σχολεία απο τον BILL GATES τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο, τον ιδρυτή της MICROSOFT

Ο Bill Gates σε μια πρόσφατη ομιλία του σε ένα γυμνάσιο, μίλησε για 11 κανόνες ζωής που δεν έμαθαν και δεν θα μάθουν στο σχολείο. Μιλάει για το πως οι «προοδευτικοί» δάσκαλοι δημιούργησαν μια γενιά χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας και πως αυτή αντίληψη προετοιμάζει τα παιδιά να αποτύχουν στον πραγματικό κόσμο.

Κανόνας 1: Η ζωή δεν είναι δίκαιη – συνήθισέ το!

Κανόνας 2: Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την αυτό-εκτίμησή σου. Περιμένει πρώτα να επιτύχεις εσύ ο ίδιος κάτι ΠΡΙΝ αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου.

Κανόνας 3: Δεν θα κερδίσεις 60.000 ευρώ το χρόνο τελειώνοντας το σχολείο. Δεν πρόκειται να γίνεις αντιπρόεδρος με δωρεάν αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο μέχρι να τα κερδίσεις και τα δύο.

Κανόνας 4: Εάν νομίζεις ότι ο καθηγητής σου είναι σκλη ρός, περίμενε μέχρι να δεις το αφεντικό.

Κανόνας 5: Το γύρισμα των μπιφτεκιών δεν σου μειώνει την αξιοπρέπεια. Οι παππούδες σου είχαν μια διαφορετική λέξη για αυτή την εργασία: την έλεγαν ευκαιρία.

Κανόνας 6: Εάν τα μουσκέψεις, ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. Γι’ αυτό μην κλαψουρίζεις για τα δικά σου λάθη, αλλά μάθε από αυτά.

Κανόνας 7: Πριν γεννηθείς, οι γονείς σου δεν ήταν τόσο βαρετοί όσο είναι σήμερα. Έγιναν έτσι πληρώνοντας τους λογαρισμούς σου, καθαρίζοντας τα ρούχα σου και ακούγοντάς σε να λες πόσο «cool» είσαι. Πριν λοιπόν σώσεις τα δάση από τα παράσιτα της γενιάς των γονιών σου, προσπάθησε να καθαρίσεις τη ντουλάπα στο δωμάτιό σου.

Κανόνας 8: Το σχολείο μπορεί να έχει βρει τον τρόπο να εξαλείψει τις διαφορές μεταξύ κερδισμένων και χαμένων, αλλά η ζωή ΟΧΙ. Μερικά σχολεία έχουν απορρίψει τις αρνητικές βαθμολογίες και θα σου δώσουν όσες ευκαιρίες θέλεις για να βρεις τη σωστή απάντηση. Αυτή η κατάσταση δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την πραγματική ζωή.

Κανόνας 9: Η ζωή δεν είναι χωρισμένη σε εξάμηνα. Δεν υπάρχουν ολόκληρα καλοκαίρια διακοπών και πολύ λίγοι υπάλληλοι είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν να «βρεις» τον εαυτό σου. Αυτό μπορείς να το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου.

Κανόνας 10: Η τηλεόραση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πραγματική ζωή. Στη πραγματική ζωή οι άνθρωποι είναι στις δουλείες τους και όχι στα μπαρ και στα καφενεία.

Κανόνας 11: Να είσαι ευγενικός με τους σπασίκλες. Στο τέλος μάλλον θα καταλήξεις να δουλεύεις για έναν από αυτούς.

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ταπεινός είναι αυτός που χαίρεται όταν τον περιφρονούν

Κάποιος Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, κατοικούσε στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας και υπηρετούσε στο ναό του αγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Κάποτε του τελείωσε το λάδι και επειδή δεν είχε με τι να ανάψει τα κανδήλια, τα γέμισε με νερό, έβαλε το συνηθισμένο φυτίλι στο καθένα απ’ αυτά, και τα άναψε σαν να είχαν λάδι.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ έκανε τέτοια θαύματα, ακουστέ τι ταπείνωση είχε.

Επειδή η φήμη του είχε διαδοθεί σε όλες τις γύρω περιοχές από τα πολλά θαύματα που έκανε μέσω αυτού ο Άγιος Θεός, πήγαιναν πολλοί για να τον δουν και να πάρουν κάτι από τη Χάρη που είχε η παρουσία του. Κάποια φορά πήγε και ένας γεωργός από μέρος μακρινό για να τον δει. Έτυχε δε ο Άγιος να είναι ανεβασμένος πάνω σ’ ένα σκαμνί ξύλινο και να ετοιμάζει τα κανδήλια, για να τα ανάψει. Ήταν μάλιστα πολύ κοντός στο ανάστημα, με αδύνατο σώμα και άσχημο πρόσωπο. Ο γεωργός λοιπόν ζητούσε επίμονα να του δείξουν ποιος είναι ο ευλαβέστατος άνθρωπος Κωνσταντίνος. Οι παρευρισκόμενοι του έδειξαν τον άνθρωπο εκείνον που ήταν πάνω στο σκαμνί.

Ο γεωργός τότε, επειδή έκρινε την αγιότητα του ανθρώπου από την κατασκευή του σώματος, μόλις τον είδε τόσο κοντό και αδύνατο, σκέφθηκε μήπως δεν είναι αυτός για τον όποιο είχε ακούσει ότι κάνει θαύματα και είναι μεγάλος και σπουδαίος.

Όταν όμως έμαθε από τους παρευρισκόμενους ότι αυτός πραγματικά είναι ο ευλαβής Κωνσταντίνος, τον σιχάθηκε από το σχήμα και τη σωματική του κατασκευή και είπε ειρωνικά:

-Εγώ περίμενα να δω άνθρωπο. Αυτός όμως δεν έχει καμιά ομοιότητα με άνθρωπο.

Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά ο άνθρωπος αυτός του Θεού, άφησε τα κανδήλια, έτρεξε γρήγορα, τον αγκάλιασε και του είπε:

-Αδελφέ, σου χρωστώ μεγάλη χάρη. Μόνο εσύ έχεις ανοικτά τα μάτια σου. Μόνο εσύ κατάλαβες ποιος πραγματικά είμαι!

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »
 
Related Posts with Thumbnails